MENS, neem een boom vast!
6 jaar terug lachte ik me krom als ik op ‘spirituele’ fora beelden zag van mensen die bomen aan het ‘knuffelen’ waren. Als iemand het aandurfde dit in mijn aanwezigheid te opperen, kreeg die een vlijmscherpe en smalende reactie ter doodzwijgen van zijn of haar aanvoelen. Ik was er goed in mensen klein te maken en mensen waren er goed in mij klein te maken. Hardheid zwierde met de scepter en daarachter verschool zich een angstig, bang en klein meisje.
Tot 2014, de ommekeer en mijn reis naar het verre oosten.
Mijn gehele lichaam had beslist me de rug toe te keren tot ik eindelijk eens naar haar zou luisteren. {Ja, ik verwijs met mijn lichaam bewust naar een vrouw ongeacht de schrijfregels. ? }
Dus stil zijn en rustig blijven, was de enige optie tot genezing.
Koppig en met nog heel wat hardheid naar mezelf had ik toch een avontuurlijke trip geboekt naar de grotten van Vietnam. Ach, had ik even bij mezelf stilgestaan zou ik al snel tot het besef gekomen zijn dat dit niet was wat ik nodig had. Of toch?
Al snel werd fysiek duidelijk dat ik niet mee kon op de trip. Gelukkig had ik de les om te luisteren naar mijn lichaam wél al geleerd. Dus ik maakte duidelijk dat het niet meer kon. Allé, vooral mijn lichaam maakte het me duidelijk. Manken, pijnscheuten, … De reacties van de groep en de ‘weak’, ‘soft’, … woorden zorgden ervoor dat ik me nog meer ging wentelen in kwaadheid naar mezelf. “Ik ben niet soft verdorie! Ik ben sterk! Jullie zouden eens moeten weten jullie! Argh!”
Morrend ging ik tegen een boom zitten terwijl ik hen het ergste toewenste. Toen had ik nog niet het besef dat de gehele energie die ik uitstuurde vooral diep bij mezelf binnen kwam en bleef.
De tijd kroop voorbij. 15 minuten, een half uur, een uur, … Bewegen was best pijnlijk dus heel veel stond ik niet op.
Ik voelde mezelf met mondjesmaat rustiger worden en een meter van mij verwijderd zag ik zalig mooie vogeltjes. Ze hadden duidelijk veel plezier en eentje wist de boel op stelten te zetten door de orde te doorbreken. Hij pikte af en toe eens in op een ander. Waarop die dan achter hem aanging. In al zijn creativiteit wist hij die vervolgens nog kwader te maken door deze te slim af te zijn. Ik moest er hartelijk om lachen.
Enkele seconden later passeerde er een oude dame met haar kar overvol groenten. Ze stopte en keek me aan. Ze leek in twijfel. “Ga ik hier stoppen?” Alsof ze een scanner over me liet lopen, keek ze me aan. Dan leek er iets in haar te klikken en plaatste ze haar kar neer. Ze liep met zekere blik op me af, stopte voor me en wees naar de plaats naast me. Ik begreep het niet goed. “Dat is gewoon gras ja?”. Dus ik knikte. Waarop ze naast me ging zitten en mijn arm vast nam. Ik was toen nog niet bewust van energie, echter de warmte die door me heen kwam, overweldigde me enorm. Geheel verbouwereerd door wat ik voelde, liet ik haar gewoon begaan. Ze wees met mijn arm en de hare naar de wolken. Brabbelde wat in haar taal en keek me dan met helder kinderlijk speelse oogjes aan. Dan wees ze naar de vogeltjes. Brabbelde ze terug wat en nu moest ik lachen, want ik dacht wel te verstaan wat ze bedoelde. Toen wees ze naar de bomen en mijn voeten op de grond (ik had mijn flipflops uitgedaan omdat ze te veel pijn deden). Ze brabbelde terug wat, echter de blik in haar ogen veranderde. Alsof ze me iets héél belangrijk aan het vertellen was. Ze verstevigde de greep aan mijn arm en trok zich dichter naar me toe. Alsof ze mijn taal sprak, voelde ik iets in mezelf bewegen. Haar blik maakte me duidelijk dat het haar tevreden stemde dat in me te zien. Ze stond recht en plaatste haar handen op de boom waartegen ik geleund zat. Ik wist niet goed hoe te reageren dus keek haar met schuin gedraaid hoofd en dwaze blik aan. Ze sloot de ogen en sprak traag, lang en zacht zingend:”Aloooooooaaaaaaaaeeeeeeeennnnnnnn!” Een rilling liep van mijn voorhoofd, zo door naar mijn achterhoofd, helemaal langs mijn ruggengraat naar beneden. Om een nog onverklaarbare reden voelde ik een golf van emoties in me naar boven komen en sprongen de tranen me in de ogen.
Ze knielde voor me. Keek me recht in de ogen aan en nam mijn handen vast. De woorden die ze tot me sprak droegen een aanmoediging in zich en ik voelde de emoties die ik net had kunnen wegduwen terug drukken om los gelaten te worden. Ze kneep nog eens stevig in mijn handen, knipoogde berustend naar me en stond op om terug naar haar kar te gaan. De speelsheid duidelijk terug gekeerd in haar dartelende tred.
Ik heb toen nog lange tijd voor me zitten uitstaren. Weken voordien had ik de ene bizarre beleving en ontmoeting na de andere gehad in Koh Phangan. Van gewaarwordingen in mijn lichaam tot vreemden die me boodschappen kwamen brengen over hoe een immense kracht en talent ik in me droeg en het tijd werd dat ik deze vrij liet.
Deze ervaring en ontmoeting schoot echter de hoofdprijs af.
“Wat was dat nu weer?”, dacht ik volledig van slag bij mezelf. Die rilling was best aangenaam geweest. Dus plaatste ik nog enigszins weifelend mijn handen achter me om de boom zelf te omklemmende. Ik voelde me stom, maar iets zei met dat het belangrijk was om te doen. Ik zoemde bedeesd het woord dat zij had gezongen. In de hoop nog eens hetzelfde te voelen. Er kwam niets. Een vlaag van teleurstelling, kwaadheid en schaamte volgde snel: “Allé, wat had ik nu eigenlijk gedacht en verwacht?”, boorde ik mezelf terug de grond in.
Weken later was ik terug in België. Het was een zware periode. Mijn mogelijkheid om te voelen was maal 100 gegaan en ik kon nauwelijks om met dit alles. Mijn dagen waren gevuld met eten, wandelen in bos en slapen. Contact met mensen was vaak te veel voor me. Wat ervoor zorgde dat vele mensen rond me zich teleurgesteld voelden in hun connectie met me. Het bos was dé plaats waar ik mezelf kon zijn én terug kon opladen. Met mondjesmaat leerde ik mezelf dat het ok was een boom vast te houden en te omhelzen. Mezelf sterkende in de ervaring die ik had gehad in het verre Oosten. Ik hunkerde zo naar het gevoel dat ik daar had gehad en voelde (mede door hoe zij tot me gesproken had) dat het belangrijk was.
Stap per stap kwamen magische ervaringen tevoorschijn. Die zalige rillingen. Het diep voelen van de energie van de boom. Voelen waar de golven van energie naartoe gaan en welke verschillen deze golven hebben afhankelijk van de boom die je vast hebt. Voelen hoe die golven door jou heengaan om af te vloeien wat daar eigenlijk niet hoort te zitten. De mogelijkheid om te praten met de boom om nog meer inzichten te krijgen in mezelf en het geheel.
Ach, mijn hoop is dat we op een dag allemaal kunnen ervaren wat ik nu ervaar. Dat we niet simpelweg rationeel zeggen dat er meer is in de ruimte tussen mensen, bomen, dieren, planten, … Dat we het ook voelen en zien. In die hoop schuilt ook een diep weten dat we op een dag allemaal in die mogelijkheid zullen zijn ?
Moest jouw rationeel brein het nu moeilijk hebben. Het is ok. Ik stond op een dag ook daar. Weet je nog? Ik begrijp je dus. Ik weet ook, door mijn ervaring, dat het je geen pijn zal doen om het gewoon eens te doen. Want wat kan je zeggen, als je nooit eerder zelf de ervaring hebt gehad? Of op zijn minst een poging hebt ondernomen?
Enkele tips hierbij:
– Als het omhelzen van een boom voor jou nog een stap te ver is. Ga neerzitten tegen een boom en trek je schoenen uit (jip, blote voeten ? ). Op die manier kan er ook afvloeiing zijn.
Afvloeiing is er sowieso door aanwezig te zijn in bos. Laat ons zeggen dat het optimaler verloopt op die manier ?
– Doe het consistent voor enkele minuten (liefst dagelijks).
– Als volgende boven komt: “Wat gaan de anderen nu wel niet denken? Dit lukt toch niet”, weet dan dat je jezelf saboteert, je jezelf weg trekt van je kern en de ervaring uit zal blijven. Zoek dus een plaats waar er geen mensen zijn. Waar jij je helemaal op je gemak voelt of een plaats waar je je het meeste op je gemak voelt. Adem diep in en uit en laat die verwachtingen vooral lekker los.
– Tijd is jouw bondgenoot. Jouw beste vriend. Doe het dus niet enkele dagen. Ook niet 21 dagen. Dat is inmiddels achterhaalt ? Doe het totdat je voorbij die weerstand bent en er op je gemak kan staan. Dàt is het punt voor jou om te beslissen of het wel/niet iets is voor jou.
Ik doe dit wekelijks en het geeft me telkens weer de kracht en energie om speels, vrolijk en krachtig staande te blijven in de bij tijden uitdagende wereld (lees energieën ? ).
Moest je de nood voelen aan meer ondersteuning. De groep: Barefoot Earthing Belgium https://www.facebook.com/groups/565757250881173/ is onder meer voor deze reden opgericht ? Maak je lid, deel jouw ervaringen, stel vragen en laat ons de inzichten hierover uitbreiden 🙂
